تار از سازهاي زهي است كه با زخمه نواخته مي شود . تار در ايران و برخي مناطق ديگر خاورميانه مانند آذربايجان و ارمنستان و گرجستان براي نواختن موسيقي كلاسيك اين كشورها رايج است . در گذشته تار ايراني پنج سيم ( يا پنج تار ) داشت . غلامحسين درويش يا درويش خان سيم شمشي به ان افزود كه همچنان به كار مي رود .

كاسه تار بيشتر از كنده كهنه چوب توت ساخته مي شود كه هرچه اين چوب كهنه تر باشد بدليل خشك بودن تارهاي آن چوب تار داراي صداي بهتري خواهد بود . پرده ها از جنس روده گوسفند و دسته و پنجه معمولا از چوب گردو تهيه مي شوند . شكل كاسه تار مانند دو دل به هم چسبيده و از پشت شبيه به انسان نشسته اي است . تار آذربايجاني شكل كمي متفاوتي دارد و سيمهاي آن بيشتر است . جنس خرك از شاخ بز كوهي است . در دو طرف دسته از استخوان شتر استفاده مي شود .

از لحاظي ساز تار به سه تار نزديك است . از لحاظ شيوه نوازندگي زخمه عادي در تار بصورت راست ( از بالا په پايين ) است ولي در سه تار بالعكس است ( از پايين با بالا ) . نيز از نظر تعداد پرده ها نيز با هم شباهت دارند . صداي تار به دليل وجود وجود پوستي كه روي آن است از شفافيت خاصي برخوردار است . بخصوص سازهايي كه ساخت قديم هستند از شيوه صداي ديگري برخوردارند .

شماره مجوز: 155/12065
اورجینال